Warning: file_get_contents(http://hydra17.nazwa.pl/linker/paczki/domus.do-rozny.kutno.pl.txt): Failed to open stream: HTTP request failed! HTTP/1.1 404 Not Found in /home/server865654/ftp/paka.php on line 5

Warning: Undefined array key 1 in /home/server865654/ftp/paka.php on line 13

Warning: Undefined array key 2 in /home/server865654/ftp/paka.php on line 14

Warning: Undefined array key 3 in /home/server865654/ftp/paka.php on line 15

Warning: Undefined array key 4 in /home/server865654/ftp/paka.php on line 16

Warning: Undefined array key 5 in /home/server865654/ftp/paka.php on line 17
Spojrzał na nią. Prawie cofnęła się, widząc zdecydowanie i

wymagało teraz heroicznego wysiłku.

- Nie zamierzam się przyłączyć, tylko dowiedzieć, co, u licha, tutaj robicie -
- Oświadczył, że powinniśmy się pobrać, bo tak będzie dla niego wygodnie.
Jak przez mgłę doszedł ją własny krzyk, potem wołanie portiera, bezładny bełkot kierowcy. Dobiegła do ojca i opadła na kolana przy jego ciele.
- Puść - powiedziała, lecz nie posłuchał.
- I? - ponaglił ją.
Pożałowała własnych słów, ledwie je wypowiedziała. Zachowywała się jak płaczliwa, zazdrosna kochanka.
Wyrwał się policjantowi i podbiegł do pielęgniarzy z noszami. Zanim ktokolwiek zdołał
i największą.
pannę Gallant.
- Nie kłopocz się.
- Przecież ty wcale mnie nie pragniesz. Połączyła nas tylko jedna noc. Nawet gdybym chciała, nie mogłabym ci dać więcej.
A jednak nadal miała na niego ogromny wpływ, spod którego nie potrafił się wyzwolić.
zna...
- Wiem, Lily. Ja...

- Świetnie wyglądasz - powiedziała Milla uprzejmie i zresztą

- Hm. Cóż za zbieg okoliczności, że zemdlała akurat wtedy, gdy się dowiedziała, że
Pozwoliła, by ptaki uniosły ją ze sobą.
- Do licha! - krzyknęła.

- Posłuchałem jedynie rady twojej guwernantki - burknął.

się zupełnie nic nie kojarzyć.
Tak było. Już się nie mogła doczekać, zupełnie jak wizyty u
samochodu. Kiedy zamykała drzwi, usłyszała swoje imię: True,

kamerdyner swym zwykłym monotonnym głosem. - Właśnie wybiła na zegarze.

ku niej, młócącego wodę zamaszystymi, desperackimi ruchami.
- Nie sądzę. - Cassidy bała się oddychać. Wbrew rozsądkowi miała nadzieję, że się nie myli. Że Brig żyje i że ani Angie, ani jego nie było w tym potwornym piekle. - To bzdury. To stek kretyńskich, obrzydliwych bzdur. - Derrick podszedł do barku i otarł oczy grzbietem dłoni. Od stóp do głów był brudny od sadzy i kurzu. - Powinienem był go zabić, gdy miałem okazję. - Derrick! - Ochrypły głos Reksa zwrócił uwagę wszystkich. - Nie chcę słyszeć takich głupstw. - Możliwe, że on już nie żyje - powiedział szeryf Dodds. - Jego matka jest w mieście. Bez przerwy zawodzi i płacze. Twierdzi, że miała wizję i widziała ogień. Wiesz, jak z nią jest - czasami nie jestem pewien, czy nie należałoby jej zamknąć. Teraz jest w klinice i próbują ją uspokoić. Jest z nią Chase, drugi syn. Alonzowie i Bakerowie odchodzą od zmysłów z przerażenia. Derrick zaklął głośno. - Słuchaj, durniu! On ją zabił! To on! Widziałem Jeda i był cały zakrwawiony. McKenzie pobił go do nieprzytomności kijem baseballowym. Musi go pan dorwać, szeryfie. A jeżeli się panu wymknie, to wszyscy w mieście się o tym dowiedzą. - Syn Sunny nie zrobiłby Angie krzywdy... - Głos Reksa załamał się. Sam nie był pewien tego, co mówił. - Nie wymknie nam się. - Szeryf był niezadowolony, gdy dotarły do niego słowa Derricka. - Już wysłałem samochód do domu McKenziech i rozstawiłem ludzi na wszystkich wylotówkach z miasta. - Więc jednak go pan podejrzewa? - Po prostu nie wiem, co o tym myśleć. Dopóki wszystko się nie wyjaśni, każdy jest podejrzany. Nawet ty. - Zmrużył oczy i spojrzał na Derricka. - I bardzo dobrze. Niech prawda wyjdzie na jaw. Mam nadzieję, że wtedy McKenziego powieszą za jaja. Dena wzdrygnęła się, słysząc wulgarne słowa. Cassidy nie mogła tego dłużej znieść. Miała wrażenie, że dom ją osacza. Wyszła z hallu, bo i tak nikt nie zwracał na nią uwagi. Wybiegła tylnymi drzwiami i zeszła po schodach. Nie potrafiła nad sobą zapanować. Pochyliła się, szarpana nudnościami. Ból pulsował jej w skroniach. Niedowierzanie przeszywało jej umysł. Otarła ręką usta i pobiegła do stajni, gdzie zawsze szukała schronienia. Wsiądzie na Remmingtona i będzie jechała, jechała, jechała, dopóki tylko będzie mogła. Dopóki nie pozbędzie się dręczącego ją bólu. Potknęła się, wchodząc do stajni. Niewiele widziała przez łzy. Nie mogła ustać na słabych nogach. Zaczęło ją boleć ramię, ale nie zwróciła na to uwagi. Ból, który czuła w sercu był większy niż ból ręki. Zdjęła siodło i podeszła do furtki. - Cassidy? - Brig? - Musiało jej się zdawać, że usłyszała jego głos. To pewnie dlatego, że nie chce uwierzyć w to, co się stało. A może oszalała? - Brig? - Ćśśś... To ja. - Znalazł się obok niej. Przyciągnął ją do siebie silnym ramieniem. Przytulił do niej twarz, pachnącą popiołem i dymem. - Żyjesz - powiedziała ledwie słyszalnym szeptem. Łzy popłynęły jej po policzkach. Był cały! Cały i zdrowy! - Ale jak... - Zresztą to nie miało znaczenia. Przywarła do niego, wbijając palce w jego ciało. Jej usta niecierpliwie błądziły po mokrej od deszczu twarzy chłopaka. - Myślałam... O Boże... - Zaczęła płakać. Wstrząsał nią rozdzierający szloch. Trzymając ją w ramionach, ukrył twarz w jej szyi. Czuła przy sobie jego napięte mięśnie. Przez chwilę myślała, że wszystko będzie dobrze. A potem znowu poczuła ciężar, potworny ciężar prawdy. - Ty... musisz uciekać. Angie nie żyje. Wyprostował się. - Wiem. - I ktoś zginął razem z nią. - Baker. - Skąd...? - Przełknęła z trudem ślinę i odsunęła się od niego. Na posiniaczonej twarzy miał ślady sadzy. Pachniał dymem. - Skąd wiesz? - Byłem tam. Jęknęła zdławionym głosem. - Tam było jak w piekle - powiedział nieobecnym głosem. - Oni mówią, że ty to zrobiłeś... - Dotknęła zadrapania pod jego okiem. Odrzucała podejrzenia, które zaczęły ją dręczyć. - To nie ja. Strach uruchomił alarm w jej głowie. Jak tylko policja się dowie, że to Jed był z Angie, jak tylko szeryf stwierdzi, że Jed i Brig rzeczywiście wcześniej się pobili... Wnioski nasuwały się same. - Widział cię tam ktoś? Brig wpatrywał się w ciemność. Trzymał ręce na jej bluzce. Czuła, że jej ciało reaguje na jego dotyk i wiedziała, że uwierzy we wszystko, co usłyszy.
Przyszłość nie była już wielką niewiadomą. Udało się!